Υπάρχουν φωτογραφίες οι οποίες σε σοκάρουν τόσο, ώστε αν δε ξεσπάσεις σε λυγμούς (ή πάλι αφού ξεσπάσεις) πιάνεις να γράφεις και να γράφεις, μέχρι που κάποτε το σώμα σου δεν έχει πλέον σημασία. Δεν πεινάς, δε διψάς, ίσως κιόλας να μην αναπνέεις, ίσως πάλι ν' αναπνέεις όσο ανεπαίσθητα απαιτεί μια τυπική συντήρηση της ύπαρξης. Έχεις απομείνει μια ματιά καθαρή από προσμίξεις κι αντιπαρατίθεσαι μονάχα με μιαν άλλη ματιά ή με τις λέξεις, που συχνά είναι το ίδιο. Μ' άλλα λόγια, η συνείδηση οργώνει τον εαυτό της. Τις στιγμές αυτές, όλος ο κόσμος κι όλες οι συναρτήσεις του καταρρέουν σε θραύσματα. Απομένουν μόνο συναισθήματα ανέκφραστα, πρωτογενή, κι εσύ παλεύεις μάταια να τα στριμώξεις στα μικρά πλοιάρια διαφυγής, που είναι οι λέξεις, με την προσδοκία να ξεφύγουν απ' τον όλεθρο, με την ελπίδα να σωθούν απ' την άλωση ετούτη π' απλώνεται σα πυρκαγιά κι εξαγνίζει βίαια τα σωθικά σου. Αύριο, σαν ξυπνήσεις πια φορτωμένος με την καινούργια θέαση, στην οποία άκων μυήθηκες, θα είσαι ένας άλλος κι ο κόσμος θα πρέπει να χτιστεί απ' την αρχή στα ερείπιά του.
Μ' άλλοτε, είναι φορές που σοκάρεσαι με τέτοιον τρόπο, ώστε τα προηγούμενα δεν έχουν καμία σημασία. Απομένεις αμήχανος, για ώρες ή μέρες ή για πάντα. Η επόμενη φωτογραφία είναι μια τέτοια έκρηξη, η οποία σε αφήνει διαμελισμένο, καταμεσίς μιας οθόνης που δεν έχει πια νόημα. Αφημένος στην άκρη σαν ξέψυχη μαριονέτα, κάθε βούληση και προσανατολισμός απόλλυνται. Αν ήταν ο άνθρωπος κάτι, ως τα τώρα, ήταν πρωτίστως πρόσωπο. Έτσι έμαθες να συλλογάσαι τους ανθρώπους που αγαπάς, έτσι να διεκδικείς από τη λήθη εκείνους που δεν είναι πια ή τους ανθρώπους που δε γνώρισες ποτέ, αλλά σ' έπλασαν με τον τρόπο τους. Τι απομένει, λοιπόν, στον άνθρωπο αν του στερηθεί το πρόσωπο; Κι ομως ετούτο το συναίσθημα δε μοιάζει απόγνωση, μήτε αποστροφή. Είναι σίγουρα δέος, μα κυρίως μι' άβολη ανησυχία μπροστά σε τούτο το ανοιχτό ερώτημα, που δε σ' έχει ανάγκη για την απάντησή του. Προχωρά δίχως εσένα μα σε προσκαλεί να το συνδράμεις. Ετούτη η αφύπνιση σ' ένα επόμενο στάδιο συνείδησης, δεν έρχεται τελικά ούτε απ' την φιλοσοφία, ούτε απ' την αγάπη. Επιδράμει στις ζωές μας αδήριτο, μέσα απ' την επιτακτική ανάγκη ενός πλάσματος για ζωή και την τεχνολογική δυνατότητα. Υπάρχει επιλογή άλλη, πέρα απ' την επιλογή του δώρου της επικοινωνίας σ' ένα πρόσωπο που τη στερήθηκε με τέτοια δεινότητα, ώστε κανείς αλώβητος δε μπορεί να χωρέσει στη στενή του αντίληψη; Υπάρχει επιλογή άλλη, παρά να προχωρήσουμε και ν' αγκαλιάσουμε κι ετούτη τη νέα αλήθεια, που αρχίζει ν' ανασαίνει δειλά;
Μ' αν εξαιρέσει κανείς τις πολλαπλές αλληγορίες ή τις ειρωνίες ετούτης της φωτογραφίας (παρατήρησε άραγε κανείς ότι το μόνο πρόσωπο δίχως μάσκα είναι μια «μάσκα» δίχως πρόσωπο;) απομένει μονάχα ετούτη η ένσταση : γι' αλλη μια φορά το γεγονός-συμβάν παίρνει το προβάδισμα σε σχέση με το γεγονός-άνθρωπο. Η γυμνή ιστορία του ανθρώπου που θα ντυθεί μια νέα ζωή θα παραμείνει σφραγισμένη πίσω απ' το ιατρικό απόρρητο, την αδιαφορία ή την απέχθεια, αφήνοντας το αληθινό ερώτημα έρμαιο της απανταχού ηθικολογίας. Γιατί το ουσιαστικό ζητούμενο, εκείνο που δυστυχώς θ' αποσυντεθεί τάχιστα μέσα στην οχλαγωγία της επικαιρότητας, δεν είναι τελικά ποιο «πρόσωπο» θα μεταμοσχευθεί, αλλά ποιο πρόσωπο θα γεννηθεί όταν - καλώς εχόντων των πραγμάτων - η ασυνθηκολόγητη βούληση, πίσω απ' τους μύες και τα νεύρα, αναδυθεί στην επιφάνεια σαν το πρώτο κι αυθόρμητο χαμόγελο. Κλείνω αυτή την ανάρτηση, αφήνοντας τους γενναιότερους από εσάς να συνεχίσετε στην αληθινή ιστορία της Katie Stubblefield, πίσω απ' το χειρουργικό στιγμιότυπο. Αυτές οι εικόνες χρειάζονται μήνες για να τις χωνέψει κανείς κι είναι τίμιο να λιποψυχούμε, αλλά δεν είναι τίμιο να πάψουμε να προσπαθούμε, απέναντι στο πρόσωπο εκείνης που τελικά είμαστε εμείς ή αυτοί που αγαπούμε.
