Για μία ακόμη φορά, η επιστημονική κοινότητα (ή τέλος πάντων, ένα φιλότιμο στιγμιότυπό της) αγωνίζεται ν' αφυπνίσει το ευρύ κοινό, από την υπαρξιακή του νάρκη. Μας κρούουν λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς διαπιστώνουν ότι ακόμα και η συντηρητική χρήση των υπνωτικών χαπιών (με συνήθεις υπόπτους κάποιες δραστικές ουσίες, ας πούμε τεμαζεπάμη, διαζεπάμη και ζολπιδέμη) μπορεί πιθανότατα να οδηγήσει στον ύπνο το μεγάλο και τον ύστατο. Κι εκεί, δηλαδή, που λες να κατεβάσεις απλά κανένα διακόπτη, πέφτει μια κι έξω ο γενικός. Αναπόφευκτα, όλα ετούτα μού 'φεραν στον νου την αρχαιο-ελληνική Ποίηση, εκείνη που ήθελε κάποτε τον Ύπνο και το Θάνατο να 'ρχονται στον κόσμο σαν δίδυμα αδέρφια, παιδιά της Νύχτας και του Ερέβους. Βλέπεις, καλέ αναγνώστη, η αρχαία θυμοσοφία διαισθανόταν τη βαθύτερη ομοιότητα, ανάμεσα στις δύο καταστάσεις του ανθρώπου, που εν πρώτοις μοιάζουν τόσο διακριτές. Ίσως μάλιστα, να 'χεις νιώσει κι εσύ αυτή την αμήχανη σύγχυση, μπροστά στη θέα ενός ζεύγους διδύμων: ενώ είσαι απολύτως βέβαιος για τις λεπτές διαφορές που χαρακτηρίζουν τον καθένα (μια μικρή ελιά, μια τούφα μαλλιών ατίθαση, ένα βλέμμα σπινθηροβόλο), τελικά, στην πράξη ουδέποτε καταφέρνεις να ξεχωρίσεις ποιον ακριβώς από τους δύο έχεις κάθε φορά μπροστά σου.
Όμοια, λοιπόν, συμβαίνει κάποτε τα βλέφαρά μας να υποκύπτουν, νικημένα από έναν ύπνο βαρύ σα θάνατο, κι άλλοτε πάλι - σπανιότερα δυστυχώς, σε λίγους μακάριους θνητούς - ο θάνατος να καταφτάνει στη ζωή μας εύκολος και γλυκός σαν ύπνος. Πόσο μοιάζει ο άρτι αποθανείς έτοιμος να σηκωθεί και να μοιράζει καρπαζιές σ' όποιον ευρεί μπροστά του, σα φαρσοκωμικό αλαλούμ και ταινία της Βλαχοπούλου. Από την άλλη, δεν έτυχε ποτέ να σκύψετε πάνω από κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο - την ώρα που κοιμάται - και με την καρδιά σφιγμένη, να προσπαθήσετε ν' αφουγκραστείτε την ανάσα του;
Εκεί, στα δύο άκρα ανάμεσα, παραπαίοντας οι περισσότεροι από μας, γυρεύοντας το γλυκύτερο αδέρφι από τα δύο, συχνά, κακότυχα απαντούμε τ' αγριότερο. Με τα υπνωτικά - ή μ' άλλα αφιόνια - προσβλέπουμε σ' αυτή τη λύτρωση, από μια μέρα που κύλησε χωρίς εμάς και με τον ίδιο τρόπο μοιάζει ν' απομακρύνεται, ερήμην. Παρατημένοι (και παραιτημένοι) εκτός, καταμεσίς σε κάποιο στρώμα παγερό, εκκωφαντικά κι αδιάφορα ξεχασμένοι από τον ύπνο (ή τη ζωή), απλώνουμε το χέρι σε μιαν υπόσχεση λυτρωτικής γαλήνης. Ή πάλι - κάποιοι απο μας ή όλοι κάποτε - με το κρασί, την τηλεόραση κι άλλες παραμυθίες αναζητούμε απελπισμένα τον άλλο λήθαργο, εκείνον που σ' αφήνει με τα μάτια ορθάνοιχτα, μα ωστόσο σε τραβάει μαυλιστικά μακριά απ' τον εαυτό σου, την καθημερινή μιζέρια, μακριά απ' τη ζωή σου μ' άλλα λόγια. Έτσι, θέλω να κλείσω - αφήνοντας κι εσάς στον Ύπνο του Δικαίου -
εύκολα να μην κατηγορήσουμε
τον λάθος αδερφό αν συναντήσουμε,
καθώς
- όπως κι εμείς, όμοια κι αυτός -
ποτέ δεν είμασταν ξεκάθαροι ποιον θέλαμε ακριβώς ...
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
" Oh you, you know you must be blind
To do something like this
To take the sleep that you don't know
You're giving Death a kiss,
Poor little fool now "
