Ιχθυοκαλλιέργειες...

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά εκατομμύρια χρόνια, σε μιαν εποχή που οι σοφοί την ονόμασαν Δεβόνιο, ζούσαν ένα σωρό καρχαρίες, κυρίως καρχαρίες και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ακόμα περισσότεροι καρχαρίες. Υπήρχαν βέβαια και πολλά άλλα ψάρια, τα οποία όμως δεν ήταν καρχαρίες (οι οποίοι, όπως αναφέραμε, ήταν ήδη πάρα πολλοί). Ένα από αυτά τα "άλλα ψάρια" ήταν και κάποιος - όχι ιδιαίτερα γνωστός τότε - Pterichthyodes Milleri. Οι φίλοι του, βέβαια, βαριόντουσαν να τον φωνάζουν μ' ολόκληρο τον πατρικό σιδηρόδρομο, έτσι στην αρχή συνήθιζαν να τον αποκαλούν "Le petit Pteri", αργότερα "Le Pteri" και πολύ αργότερα σκέτο Λευτέρη. Αυτός ο Λευτέρης, λοιπόν, δεν ήταν ένα τυχαίο ψάρι κι ας λένε οι κακές γλώσσες διάφορα. Ήταν ένας πρωτοπόρος της σεξουαλικής πράξης, ένας πιονέρος της τέχνης του έρωτα, ένας Laissez-faire-laissez-passer της κρεββατοκάμαρας. Και να γιατί: γιατί χάρη σ' αυτόν είναι που σήμερα υπάρχουμε, περπατάμε, ρευόμαστε κι ερωτευόμαστε. Έτσι, λοιπόν, ισχυρίζεται η σύγχρονη Παλαιοντολογία, τούτος ο φίλος μας ο Λευτεράκης ήταν το πρώτο σπονδυλόζωο που συνουσιάστηκε, το πρώτο που εγκαινίασε την ερωτική πράξη με εσωτερική γονιμοποίηση. Με απλά, καθημερινά λόγια, ο Λευτεράκης ήταν ο πρώτος... γαμιάς της Ιστορίας.

Στο εν λόγω άρθρο του Science Illustrated, διαβάζουμε επίσης ότι "η εν λόγω διαπίστωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μια σειρά χαρακτηριστικών κάνουν την εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο είδος, οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα πως η συνουσία αποτέλεσε το κίνητρο για την έξοδο των προγόνων μας στη στεριά". Με άλλα λόγια, γαμιώντας βγήκαμε κάποτε στη στεριά κι έτσι γαμιώντας μας πάει από τότε - σαν είδος δηλαδή - και θησαυρίζουνε οι φαρμακοβιομηχανίες με τα βιάγκρα κι ένα σωρό άλλες αηδίες. Γιατί διαφορετικά, δε θα υπήρχε χρεία για τον άντρα ν' αποδείξει ο,τιδήποτε και ο όρος "στυτική δυσλειτουργία" δε θ' αφορούσε, παρά μονάχα παθήσεις της σπονδυλικής στήλης. Πολύ περισσότερο, δε θα υπήρχαν κερατάδες αφού οι γυναίκες και οι κόρες μας, όλες θα κάθονταν ήσυχες στ' αυγά τους. Ούτε θα υπήρχε φυσικά ο όρος "αυνάνισμός" αλλά αντ' αυτού θα υπήρχε ο "αυγανισμός", ο οποίος μάλιστα δε θα ήταν λύση ανάγκης και μαλακία, παρά η αποκορύφωση και η επιβεβαίωση κάθε άντρα. Επιπλέον, ποτέ δε θα είχε εφευρεθεί ο βιασμός, αφού είναι προφανές ότι κανένα αυγό δεν αντιστάθηκε ποτέ στη γονιμοποίησή του. Παρ' όλα αυτά, ο φίλος μας ο Λευτεράκης είχε διαφορετική άποψη. Τότε δεν υπήρχαν ακόμη ούτε "πουλιά", ούτε υπογραφές και, φυσικά, ούτε παροιμίες. Έτσι, το πρώτο "πουλί" που εμφανίστηκε στον πλανήτη, άρχισε να χώνεται απερίσκεπτα όπου έβρισκε ευκαιρία, υπογράφοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και την παντοτινή μας καταδίκη.

Ο πρώτος Πτεριχθύοδας που έγινε μάρτυρας της φράσης "αγάπη μου, είμαι έγκυος", πέτρωσε όπως ήταν στη θέση του. Εικάζεται ότι οι ίδιοι ακριβώς λόγοι ώθησαν τους πρώτους (αρσενικούς) Πτεριχθύοδες να "την κάνουν" μ' ελαφριά πηδηματάκια, προς στεριά μεριά.

Θέλει αρετή και τόλμη, το σύνδρομο απ' τη Στοκχόλμη.

Λένε πως οι όμηροι έχουν την τάση να συνδέονται συναισθηματικά με τον εγκληματία, που τους ορίζει. Το κάνουν, λένε, ασυνείδητα. Από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είναι λένε σύνδρομο, σα να λένε δηλαδή μιας μορφής πάθηση, που χρήζει φροντίδας. Κι εγώ λέω, δεν είναι ο εγκληματίας άνθρωπος; Η άσκηση βίας ακυρώνει την ανθρωπινότητά του; Διαγράφει αισθήματα, κίνητρα, βάθος; Αν έχει κάποια δόση αλήθειας η υπόθεση πως στα δύσκολα κρίνεται ή φανερώνεται η αληθινή πλευρά των ανθρώπων, τότε ποιος άλλος είναι πλησιέστερα στον εγκληματία, σε αυτήν την οριακή στιγμή που τόσες ζωές διασταυρώνονται, παρά ο όμηρος; Ποιος άλλος, απ' τον όμηρο, γίνεται μάρτυρας ενός προσώπου, ενός χρώματος, μιας κουβέντας, που ακόμη κι η ίδια η μάνα του εξουσιαστή πιθανότατα αγνοεί;

Λένε πως οι όμηροι φτάνουν μέχρι και το σημείο να φοβούνται τους διασώστες τους (δηλαδή, την αστυνομία), ενώ θα 'πρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο. Κι εγώ λέω, μα πώς αυτό; Όταν κι οι δυο τους, δράστης και αστυνομία, έχουν τους ίδιους στόχους (τα χρήματα), αλλά η δεύτερη δεν έχει τίποτα να χάσει, πώς γίνεται να μη φοβάσαι περισσότερο εκείνον που δεν έχει τίποτα να χάσει; Γιατί ο εγκληματίας σε υποτάσσει στην εξουσία του με μεγαλύτερη τιμιότητα. Στο κάτω-κάτω, συνδέει κι αυτός την ίδια του τη ζωή με τη δική σου. Στο πρόσωπό του ταυτίζονται η βούληση και το χέρι. Από την άλλη, στο πρόσωπο της αστυνομίας αυτά τα τελευταία είναι διακριτά. Άλλοι αποφασίζουν, άλλοι πυροβολούν. Και φυσικά - ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι - αν η αστυνομία νοιαζόταν πρωτίστως για την σωματική ακεραιότητα των ομήρων, τότε οι περισσότερες ληστείες ομηρίας δε θα μπορούσαν παρά να είναι επιτυχημένες.

Μια φορά κι έναν καιρό...

...ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Αντώνη. Αυτός ο Αντώνης λοιπόν, εκεί γύρω στα 37 του, θα 'χε ρουφήξει και μερικά εκατομμύρια τζούρες οξυγόνο, όλο αυτό το διάστημα, ήταν και τούτα τα συνεχή γύρω-γύρω από τον Ήλιο, τι να κάνει το παιδί; ζαλίστηκε! Πώς κάνει έτσι, για καλή του τύχη βλέπει ένα πρόχειρο blog εκεί κοντά ∙ την άραξε να ξαποστάσει. Εκεί που καθότανε λοιπόν, άρχισε να χαζεύει τον κόσμο γύρω του, μπας και περάσει η ώρα γρηγορότερα, μέχρι να του φύγει η ζαλάδα. Όμως ο κόσμος στροβιλιζόταν με τόση ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνση, ώστε το μόνο που κατάφερνε να συγκρατεί ήταν μερικές, κλεφτές ματιές, απ' όσα θαυμαστά ή ανόητα συνέβαιναν τριγύρω. Εκεί τον αφήσαμε τελευταία φορά, ετούτον τον μυστήριο τύπο. Αν βρεθείτε κι εσείς κατά 'κει, κοντά στο μέρος όπου βρήκε καταφύγιο, ίσως μπορέσετε να τον δείτε να ξύνει με επιμέλεια - σχεδόν με τρυφερότητα - λεπτές φλούδες απ' τον κορμό του blog και να χαράσσει πάνω τους ιχνογραφίες του κόσμου, υπό κλίμακα φυσικά. Έτσι ξεχνά για λίγο τη ζαλάδα του. Άμα τον δείτε, δώστε του χαιρετισμούς κι ένα μικρό, πορτοκαλί φωτόνιο. Επειδή βλέπετε, συνήθως, πιάνει μετά το σούρουπο να γράφει, κι έτσι του σώζονται συχνά - προτού το καταλάβει - κι οι τρεις ευχές απ' το μικρό λύχνο του Αλλαδίνου, που 'χει κρεμάσει παράμερα για να προϋπαντεί τον κόσμο.