Μια φορά κι έναν καιρό...

...ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Αντώνη. Αυτός ο Αντώνης λοιπόν, εκεί γύρω στα 37 του, θα 'χε ρουφήξει και μερικά εκατομμύρια τζούρες οξυγόνο, όλο αυτό το διάστημα, ήταν και τούτα τα συνεχή γύρω-γύρω από τον Ήλιο, τι να κάνει το παιδί; ζαλίστηκε! Πώς κάνει έτσι, για καλή του τύχη βλέπει ένα πρόχειρο blog εκεί κοντά ∙ την άραξε να ξαποστάσει. Εκεί που καθότανε λοιπόν, άρχισε να χαζεύει τον κόσμο γύρω του, μπας και περάσει η ώρα γρηγορότερα, μέχρι να του φύγει η ζαλάδα. Όμως ο κόσμος στροβιλιζόταν με τόση ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνση, ώστε το μόνο που κατάφερνε να συγκρατεί ήταν μερικές, κλεφτές ματιές, απ' όσα θαυμαστά ή ανόητα συνέβαιναν τριγύρω. Εκεί τον αφήσαμε τελευταία φορά, ετούτον τον μυστήριο τύπο. Αν βρεθείτε κι εσείς κατά 'κει, κοντά στο μέρος όπου βρήκε καταφύγιο, ίσως μπορέσετε να τον δείτε να ξύνει με επιμέλεια - σχεδόν με τρυφερότητα - λεπτές φλούδες απ' τον κορμό του blog και να χαράσσει πάνω τους ιχνογραφίες του κόσμου, υπό κλίμακα φυσικά. Έτσι ξεχνά για λίγο τη ζαλάδα του. Άμα τον δείτε, δώστε του χαιρετισμούς κι ένα μικρό, πορτοκαλί φωτόνιο. Επειδή βλέπετε, συνήθως, πιάνει μετά το σούρουπο να γράφει, κι έτσι του σώζονται συχνά - προτού το καταλάβει - κι οι τρεις ευχές απ' το μικρό λύχνο του Αλλαδίνου, που 'χει κρεμάσει παράμερα για να προϋπαντεί τον κόσμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου